Αμάλα και Καμάλα

Η Αμάλα (περ. 1918 - 21 Σεπτεμβρίου 1921) και η Καμάλα (πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 1929) ήταν δύο «άγρια κορίτσια» από τη Βεγγάλη της Ινδίας, τα οποία λέγεται ότι είχαν μεγαλώσει από μια οικογένεια λύκων.

Η ιστορία τους προσέλκυσε σημαντική προσοχή και συζήτηση. Ωστόσο, προωθήθηκε από μία μόνο πηγή, τον κληρικό που ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε τα κορίτσια. Εξαιτίας αυτού, υπάρχει κάποια διαμάχη ως προς την αυθεντικότητα της ιστορίας. Ο Γάλλος χειρουργός Σερζ Αρόλ (Serge Aroles)κατέληξε στο βιβλίο του L'Enigme des enfants-loup (Το Αίνιγμα των Λύκων-Κοριτσιών, 2007) ότι η ιστορία ήταν φάρσα.

Ανακάλυψη

Το 1926, ο Τζόζεφ Αμρίτ Λαλ Σινγκ, ο πρύτανης του τοπικού ορφανοτροφείου, μέσω της εφημερίδας The Statesman έκανε γνωστό ότι δύο κορίτσια του δόθηκαν από έναν άνδρα που ζούσε στη ζούγκλα κοντά στο χωριό Γκονταμούρι, στην περιοχή του Μεντινιπούρ, δυτικά της Καλκούτας, και ότι τα κορίτσια, όταν τα είδε για πρώτη φορά, ζούσαν σε ένα είδος κλουβιού κοντά στο σπίτι. Αργότερα, ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος έσωσε τα κορίτσια από ένα κρησφύγετο λύκων στις 9 Οκτωβρίου 1920. Ονόμασε τα παιδιά και έγραψε τις παρατηρήσεις του για αυτά σε ένα «ημερολόγιο» για σχεδόν δέκα χρόνια - που, εάν αληθεύει αυτή η υπόθεση, θα αποτελούσε μια από τις καλύτερες τεκμηριωμένες προσπάθειες για την παρακολούθηση και την αποκατάσταση άγριων παιδιών. Η καταχώρηση του ημερολογίου του στις 17 Οκτωβρίου 1920 αναφέρει, "... η μητέρα λύκος, της οποίας η φύση ήταν τόσο άγρια και ταυτόχρονα τόσο στοργική και τόσο υπέροχη. Με εντυπωσίασε. Απλώς έμεινα έκπληκτος όταν σκέφτηκα ότι ένα ζώο είχε ένα τόσο ευγενές συναίσθημα που ξεπερνούσε ακόμη και αυτό της ανθρωπότητας ... να παραχωρήσει όλη την αγάπη και την στοργή της σε κάποια ιδιόμορφα πλάσματα όπως οι άνθρωποι." Η Καμάλα ήταν εκείνη την εποχή περίπου οκτώ ετών και η Αμάλα περίπου 18 μηνών.

Συμπεριφορά και θεραπεία

Ο Σινγκ ισχυρίζεται στο ημερολόγιό του ότι, στο ορφανοτροφείο, τα δύο κορίτσια έδειξαν συμπεριφορά λύκου, τυπική για άγρια παιδιά. Δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να ντυθούν, προσπαθούσαν να βλάψουν τους ανθρώπους που προσπάθησαν να τα ταΐσουν, απέρριψαν το μαγειρεμένο φαγητό και περπατούσαν στα τέσσερα. Και τα δύο κορίτσια είχαν κάλους στις παλάμες και στα γόνατά τους λόγω αυτού του περπατήματος στα τέσσερα. Τα κορίτσια προτιμούσαν ως επί το πλείστον τη νύχτα, προτιμούσαν να απέχουν από τον ήλιο και μπορούσαν να δουν πολύ καλά στο σκοτάδι. Επίσης, παρουσίασαν οξεία αίσθηση οσμής και αυξημένη ικανότητα ακοής.

Τα κορίτσια απολάμβαναν τη γεύση του ωμού κρέατος και έτρωγαν από ένα μπολ στο έδαφος. Φαινόταν ότι δεν ήταν ευαίσθητες στο κρύο και στη ζέστη και φάνηκαν να μην δείχνουν ανθρώπινα συναισθήματα οποιουδήποτε είδους, εκτός από το φόβο. Τη νύχτα ήθελαν να ουρλιάζουν σαν λύκοι, φωνάζοντας στην «οικογένειά τους». Δεν κατάφερναν να μιλήσουν.

Η συγγραφέας Ιμέλντα Οκτάβια Σάνκλίν αναφέρθηκε στην περίπτωσή αυτή στο βιβλίο της του 1929, "Τι είσαι; (What Are You?)" «Κάποτε άκουσα έναν ιεραπόστολο να λέει ότι διέσωσε δύο κορίτσια από ένα κρησφύγετο λύκων στην Ασία. Ως μωρά είχαν εγκαταλειφθεί και οι μητέρες τους πλέον, ήταν οι λύκαινες. Τα παιδιά έτρεχαν μαχητικά στα τέσσερα, χτύπησαν και δάγκωσαν τους απαγωγείς τους. Τόσο όμοιες με τις θετές λύκαινες μητέρες τους, που τους είχαν δείξει περισσότερη μητρική αγάπη από ό, τι είχαν δείξει οι ανθρώπινες μητέρες τους."

Ο Σινγκ ισχυρίζεται ότι ανέλαβε το δύσκολο καθήκον να προσπαθήσει να τους διδάξει τη συνηθισμένη ανθρώπινη συμπεριφορά. Η Αμάλα πέθανε το 1921 από λοίμωξη των νεφρών. Η Καμάλα παρουσίασε σημάδια πένθους μετά τον θάνατό της. Έπειτα, η Καμάλα έγινε πιο προσιτή. Τελικά κατάφερε να μείνει σε σπίτι ανθρώπων και να μπορεί να ανέχεται την παρουσία τους. Μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς, μπόρεσε να περπατήσει όρθια λίγο, αν και ποτέ δεν τα κατάφερε εντελώς, και επανερχόταν συχνά στα τέσσερα όταν έπρεπε να πάει κάπου γρήγορα. Επίσης, έμαθε να μιλάει λίγο. Πέθανε το 1929 από φυματίωση.

Αμφισβήτηση

Λόγω του ότι ο καθένας διηγούταν μία διαφορετική εκδοχή της ιστορίας, καμία από αυτές δεν τεκμηριώνεται, εκτός από αυτή του Singh που εξακολουθεί να υφίσταται σημαντική διαμάχη ως προς την αλήθεια των λεγόμενων του. Ο «μύθος» που έχει δημιουργηθεί γύρω από ανθρώπους που μεγάλωσαν από λύκους, είναι μια αρχαία ινδοευρωπαϊκή αντίληψη για να καταφέρει εξηγήσει τη ζωική συμπεριφορά των εγκαταλελειμμένων παιδιών.

Πρόσφατη Μελέτη

Σύμφωνα με τον Γάλλο χειρουργό Σερζ Αρόλ, η περίπτωση της Αμάλα και της Καμάλα αποτελεί τη πιο σκανδαλώδης απάτη που αφορά τα άγρια παιδιά. Στο βιβλίο του L'Enigme des enfants-loup (Το Αίνιγμα των Λύκων-Κοριτσιών, 2007), ο Αρόλ περιγράφει την έρευνά του για την υπόθεση. Εξετάζει αρχεία και πηγές και καταλήγει:

• Το πρωτότυπο ημερολόγιο που ο Σινγκ ισχυρίστηκε ότι έγραψε κατά τη διάρκεια της ζωής των δύο κοριτσιών, είναι ψεύτικο. Γράφτηκε στην Ινδία μετά το 1935, έξι χρόνια μετά το θάνατο της Καμάλα. (Το πρωτότυπο χειρόγραφο διατηρείται στο τμήμα χειρόγραφων της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον).
• Οι φωτογραφίες που δείχνουν τα δύο κορίτσια να περπατούν στα τέσσερα, να τρώνε ωμό κρέας και άλλα, τραβήχτηκαν το 1937, μετά το θάνατο και των δύο κοριτσιών. Οι φωτογραφίες δείχνουν στην πραγματικότητα δύο κορίτσια από το Μεντινιπούρ και πόζαραν έτσι κατόπιν αιτήματος του Σινγκ.
• Σύμφωνα με τον ιατρό που ήταν υπεύθυνος για το ορφανοτροφείο, η Καμάλα δεν είχε καμία από τις ανωμαλίες που εφευρέθηκε από τον Σινγκ, όπως πολύ αιχμηρά και μακριά δόντια, κατεστραμμένες αρθρώσεις, νυχτερινή όραση με εκπομπή έντονης μπλε λάμψης από τα μάτια της κ.λπ.
• Σύμφωνα με αρκετές αξιόπιστες μαρτυρίες που συλλέχθηκαν το 1951–1952, ο Σινγκ συνήθιζε να χτυπά την Καμάλα για να κάνει πράγματα που της είχε πει να κάνει μπροστά στους επισκέπτες.
• Ο Αρόλ αναφέρει ότι υπάρχουν επιστολές μεταξύ του Σινγκ και του καθηγητή Ρόμπερτ Μ. Ζινγκ, στις οποίες ο Ζινγκ εκφράζει την πίστη του στην οικονομική αξία της ιστορίας και ζητά να συνεργαστεί στη δημοσίευσή της. Μετά τη δημοσίευση του ημερολογίου του Σινγκ, ο Ζινγκ έστειλε μια πληρωμή 500 εκατομμυρίων δολαρίων στον Σινγκ, ο οποίος χρειαζόταν απεγνωσμένα χρήματα για τη συντήρηση του ορφανοτροφείου του.
• Ο Ζινγκ πίστεψε τον Σινγκ ως προς την αυθεντικότητα της ιστορίας του. Το βιβλίο που συνέγραψε με τον Σινγκ, "Wolf-Children and Feral Man (Παιδιά-Λύκοι και Άγριος Άντρας)", επέστησε εκτενείς κριτικές από ανθρωπολόγους. Ο Ζινγκ πλήρωσε ακριβά για αυτή την αποτυχία του να επαληθεύσει την αυθεντικότητα αυτής της ιστορίας, και απολύθηκε από την ακαδημαϊκή του θέση στο Πανεπιστήμιο του Ντένβερ το 1942. Ποτέ δεν δίδαξε ξανά μετά από αυτό το σκάνδαλο.
• Η Καμάλα υπέστη νευροαναπτυξιακή διαταραχή, γνωστή και ως σύνδρομο Ρεττ.